آیا پیچ خوردگی مچ پا می تواند ناشی از آسیب مغزی باشد؟
به گزارش سفر بریم، احتمالا هرگز فکر نکرده اید که پیچ خوردگی مچ پا می تواند غلت مغزی هم داشته باشد. اما تحقیقات نو نشان می دهد که مغز به طور مداوم در حال انطباق و تغییر است که به این پدیده پلاستیسیتی (plasticity) می گویند. در حالی که آسیب فیزیکی در مچ پا رخ می دهد، ممکن است تغییراتی نیز در مغز درباره چگونگی حس درد، حرکت و کنترل آن ایجاد گردد.
پیچ خوردگی مچ پا چیست؟
پیچ خوردگی مچ پا یک آسیب شایع است که هنگامی رخ می دهد که رباط های مچ پا بیش از حد کشیده یا پاره شوند. رباط ها بافت های نازک و محکمی هستند که استخوان ها را به یکدیگر متصل می نمایند. این آسیب معمولاً به علت چرخش یا خم شدن ناگهانی مچ پا ایجاد می گردد و می تواند باعث درد، تورم، کبودی و محدودیت در حرکت گردد.
تشخیص و درمان پیچ خوردگی مچ پا
برای تشخیص پیچ خوردگی، پزشک معمولاً از تاریخچه پزشکی و معاینه فیزیکی استفاده می نماید. در بعضی موارد، تصاویر رادیولوژی (X-ray) یا MRI (تصویربرداری با رزونانس مغناطیسی) برای آنالیز آسیب های ممکن به استخوان ها و بافت های نرم استفاده می گردد.
درمان پیچ خوردگی معمولاً شامل روش های زیر است:
- استراحت: محدود کردن فعالیت های فیزیکی به منظور جلوگیری از تشدید آسیب.
- یخ: استفاده از یخ بر روی ناحیه آسیب دیده به مدت 20 دقیقه چند بار در روز به کاهش تورم و درد یاری می نماید.
- فشرده سازی: استفاده از بانداژهای فشاری یا آتل به تثبیت مچ پا و کاهش ورم یاری می نماید.
- ارتفاع: قرار دادن پا در سطح بالاتر از سطح قلب به کاهش تورم یاری می نماید.
- فیزیوتراپی: پس از کاهش درد و تورم، برنامه های فیزیوتراپی به بهبود دامنه حرکتی و تقویت عضلات مچ پا یاری می نماید.
کشف رازهای کنترل حرکت
پژوهش ها نشان می دهند که وقتی میزان بار (وزن) وارد شده به عضلات پا تغییر می نماید، مغز نیز تغییراتی در درک حرکت ایجاد می نماید. نزدیک بودن بار به گرانش زمین باعث افزایش دقت حس حرکت می گردد. این به این معناست که در هنگام آسیب، ممکن است مغز نتواند به طور مؤثری اطلاعات حرکتی را پردازش کند.
مشکل عمده در درمان و پیشگیری از آسیب های ورزشی این است که حتی زمانی که تیم پزشکی ورزشی احساس می نماید ورزشکار آماده بازگشت است، خطر آسیب مجدد دو تا هشت برابر بیشتر از کسی است که هرگز آسیب ندیده است. این نشان می دهد که در فرآیند درمان، نکته ای نادیده گرفته شده است.
اطلاعات حسی و عملکرد حرکتی
تحقیقات در دانشگاه کانبرا و مؤسسه ورزشی استرالیا بر روی ورودی حسی تمرکز نموده اند تا این معما را حل نمایند. هدف این است که توانایی سیستم های حسی را در کنترل حرکت ارزیابی کنیم. تعداد اعصاب حسی تقریباً ده برابر بیشتر از اعصاب حرکتی است.
در طی 20 سال گذشته، دانشمندان ابزارهایی برای مشخص کیفیت ورودی حسی به مغز توسعه داده اند. این اطلاعات می تواند برای تمامی افراد، از فضانوردان تا ورزشکاران و افراد مسن در معرض سقوط، مفید باشد. ما می توانیم به طور دقیق نحوه دریافت اطلاعات از سه سیستم ورودی حیاتی را میزان گیری کنیم:
- سیستم وستیبولار (Vestibular system): اعضای تعادل در گوش داخلی که به حفظ تعادل و حس حرکت یاری می نماید.
- سیستم بینایی (Visual system): واکنش مردمک به تغییرات شدت نور که اطلاعات بصری را پردازش می نماید.
- حس موقعیت در اندام های تحتانی (Proprioceptive system): اکثراً از حسگرهای موجود در عضلات و پوست مچ و پا که به ما اطلاعاتی درباره موقعیت و حرکت اندام ها می دهد.
درس هایی از فضا
در ویدئوهای فضانوردان در ایستگاه فضایی بین المللی، مشاهده می گردد که آن ها با استفاده از دستان خود حرکت می نمایند و پاهایشان آویزان است. این نشان می دهد که وقتی افراد از گرانش زمین خارج می شوند، اطلاعات حسی کمتری از پوست و عضلات پا دریافت می نمایند. مغز به سرعت ارتباطاتی که معمولاً برای کنترل حرکت استفاده می نماید را غیرفعال می نماید.
تغییرات مشابهی ممکن است برای ورزشکاران نیز به علت تغییر در الگوهای حرکتی بعد از آسیب اتفاق بیفتد. برای مثال، لنگیدن پس از آسیب به پا ممکن است به معنای دریافت اطلاعات حرکتی متفاوت از آن پا باشد. این تغییرات ممکن است باعث گردد الگوی کنترل حرکت به شرایط بهینه قبل از آسیب برنگردد.
راهکارهای بهداشتی دقیق
تکنولوژی های نو برای پیگیری توانایی حسی بخشی از یک روند نو در بهداشت به نام بهداشت دقیق (Precision health) هستند. این رویکرد از تکنولوژی ها و هوش مصنوعی برای آنالیز عوامل مختلفی که بر سلامت فرد تأثیر می گذارند، استفاده می نماید. به کارگیری این رویکرد در کنترل حرکت می تواند منجر به توانبخشی هدفمندتر برای ورزشکاران، آموزش فضانوردان و پیشگیری زودهنگام از سقوط در افراد مسن گردد.
منبع: یک پزشک